Toch dacht vrouwtje gisteravond tijdens de wandeling weer; 'grappig dat ze het nu wel doet. Ze loopt gewoon het water in':
We waren al een poosje niet meer langs de vijver gelopen, en eerder was er geen haar op mijn lijfje dat er ook maar een beetje aan dacht hier in te gaan. Nee, zelfs niet om eens te kijken naar een eendje van dichtbij.
Dit vond vrouwtje dus erg leuk om te zien en koud was het niet, dus waarom niet. Beetje pootje baden.
Totdat...
... vrouwtje er achter kwam dat het water dat eerder heerlijk was, en waar vele hondjes gingen zwemmen, helemaaaaaal niet meer zo'n lekker zwemwater was. Ze heeft me dus snel er uit gelokt, met moeite, want ik wilde nog terug.
Bij deze kan ik jullie dus mededelen dat nu ook mijn viezepotenangst voorbij is. Kijk mij, de smeerpoets:
Hihi... ik lijk er helemaal niet zo mee te zitten, maar eerder van alles te genieten en niet te begrijpen waarom ik het water niet meer in mocht.
Ik als lekkere kleine viespeuk doe mijn vrouwtje elke dag versteld staan :)
Groetjes van Shahna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten